sneeuwbal

net als het ongemerkt steeds slechter ging, gaat het nu ongemerkt steeds beter. met elke kilo die ik afviel, kwam er een beetje anorexia bij maar met elke kilo die ik aankom lijkt er een beetje anorexia te verdwijnen. de angst om aan te komen wordt echt minder naarmate ik meer aankom, en dat had ik niet gedacht. anderen zeiden het, ik las het. maar pas als je het zelf meemaakt, weet je dat het klopt. lastig, want ik zou zo graag aan anderen willen vertellen dat het echt zo is. dat het over gaat en op zijn minst dat het allemaal makkelijker wordt. ik ben bang dat het niet zo veel zin heeft om dat te zeggen en ik vrees dat iedereen daar 'zelf achter moet komen'. toch doe ik het, voor het geval het wél helpt. 

ik vond het altijd een beetje denigrerend als mensen tegen me zeiden dat het heus wel over ging, vooral als ze het idee hadden dat ze wisten hoe ik me voelde. alsof ik er gewoon even achter moest komen hoe het moest. alsof het een of andere puzzel was die ik op moest lossen. alsof er een logische oplossing was die ik de hele tijd al over het hoofd zag. alsof ik iets niet kon wat zij allang hadden gedaan. rot op, dat dacht ik. onzin natuurlijk, en heel onaardig bovendien, maar zo voelde het. dat ik die klote-anorexia niet de baas kon voelde als een voortdurende mislukking en dat anderen dat blijkbaar wel konden, fluitend, maakte het niet echt makkelijker. gelukkig merk ik eindelijk dat het allemaal beter wordt, op mijn manier. de enige manier denk ik. 

aankomen is dus zeg maar echt mijn ding nu. en dat is voor het eerst óók fijn, in plaats van alleen maar verschrikkelijk. want dat is het nog, en dat zal nog wel even zo blijven maar dat geeft niet. vergeleken bij hoe het ging, gaat het nu zo belachelijk veel beter en dat merk ik in alles. het is zo'n opluchting om niet meer over elk hapje te twijfelen en om niet meer de dag met honger door te worstelen. om me niet meer altijd somber te zijn, en onaardig, en om me altijd te schamen voor mijn veel te dunne lichaam. natuurlijk ben ik er nog niet, dat weet ik heus wel. maar ik ben zo ontzettend blij met elke kleine verbetering en ik ben zo opgelucht dat de sneeuwbal de goede kant op lijkt te rollen. een jaar geleden had ik echt niet gedacht dat ik me nu zo zou voelen en zo ontspannen zou kunnen schrijven over die ellende alsof het al verleden tijd is. geweldig.

laat die kerst maar komen, kan ik hebben. en dat is wel eens anders geweest.