overvolle keukenkastjes, een vrije dag en kou maakten bij elkaar dat ik vandaag chai heb gemaakt. tijdens het lezen van wat recepten kwam ik er achter dat chai gewoon het hindi-woord voor thee is, en dat wat wij chai noemen eigenlijk masala chai is. je kunt het op steeds meer plekken drinken, maar meestal valt het me tegen. vaak komt het neer op waterige thee met melk, en dat is geloof ik niet de bedoeling. ik ben een chaisnob geworden, definitely.
zelfgemaakte masala chai dus! er bestaat geen vast recept voor, en dat kwam me goed uit. want zoals inmiddels vast al duidelijk is geworden: ik hou niet van afwegen en recepten volgen dus ik heb een eigen mengsel gemaakt van de dingen die ik nog had. met vooral veel peper en kaneel, want ik hou van pittige chai.
ik deed drie kaneelstokjes, flink wat peperkorrels, wat venkelzaadjes, wat kruidnagels, wat steranijs, een stukje gember in plakjes, een paar kardamompeulen, een blaadje laurier en een zoethoutstokje met een heleboel water in een pan en liet het ongeveer twee en een half uur inkoken. laat het geheel helemaal afkoelen en zeef het. naar aanleiding van het recept voor masala chai van my new roots (http://mynewroots.blogspot.nl/2009/11/whos-cold-and-cranky-whos-damp-and.html) heb ik het chai-concentraat in ijsblokzakjes gedaan. briljant! het enige wat je dan hoeft te doen voor een helemaal zelfgemaakte masala chai latte is een of meerder chaiblokjes (of chaice, zoals mynewroots het noemt) in een pannetje te verwarmen met melk naar keuze en eventueel een zakje zwarte thee.breng op smaak met honing, agavesiroop of stevia. ik deed een gedeelte in de ijsblokzakjes en de rest in een fles in de koelkast, sloeg het zwarte thee-gedeelte over en deed het mengsel uit de koelkast met sojamelk in mijn melkopschuimer. lekkerste chai-latte die ik ooit heb gedronken, plus het zelfgemaakte dus zeer voldane gevoel.
(bijkomend voordeel, of grootste voordeel, is dat je huis goddelijk gaat ruiken als je dit aan het maken bent. kerst in overtreffende trap)
opeens kwam spanje, en veranderde alles.
nu bijna een jaar geleden kwam mijn moeder naar utrecht om me te vertellen over haar plan. ze wilde een paar maanden met me naar spanje. en in tegenstelling tot hoe leuk dat nu klinkt: zo voelde dat toen niet. haar idee was me uit mijn eigen veilige omgeving halen, iets te dóen om me beter te maken in plaats van machteloos toe te kijken hoe het steeds slechter ging. en te zorgen dat ik het lekker warm had, want ik had het altijd zo koud.
in eerste instantie was ik woedend. en verdrietig. het idee dat ze al een hele tijd bezig was geweest met het regelen van een huis en alle andere dingen voelde als verraad. en ik vond alleen al het idee om geniet achter te laten te belachelijk om over na te denken. hoe moesten ze ooit zonder mij en misschien belangrijker, hoe moest ik zonder hun? daarbij: ik wilde helemaal niet weg, ergens naartoe waar ik niet alleen kon zijn en waar ik mijn eetpatroon moest aanpassen aan de echte wereld en normale mensen. na die eerste instantie leek het me ook heerlijk, weg. zo ver mogelijk weg, zonder om te kijken. maar ik twijfelde vooral of ik het allemaal ooit zou kunnen.
achteraf ben ik mijn moeder zo ontzettend dankbaar, hoe dankbaar zal ik niemand ooit uit kunnen leggen. ze heeft, ondanks de vooral negatieve reacties, gedaan wat zij dacht dat het beste was. en dat ze daar tientallen mailtjes voor moest sturen, mensen moest smeken, onbetaald verlof moest nemen en daar voor beloond werd met een vijandige, huilende dochter kon haar allemaal niet schelen. als ik maar beter werd dan ik was. die ondankbaarheid op dat moment blijf me achtervolgen en ik denk niet dat ik dat ooit kan goedmaken. gelukkig heb ik de liefste ouders en het liefste zusje van de wereld en zeggen ze ontelbaar vaak dat ze me niets kwalijk nemen.
na veel twijfelen, wikken, wegen en aanmoedigingen van mensen die van me houden besloot ik om het te doen. ik had in ieder geval geen leven om te verliezen, dat scheelde. dus gingen we naar sagunto, vlakbij valencia. eerst een week met lisa erbij, daarna nog drie weken met z'n tweeën. een maand in totaal dus, dat was ons compromis.
een lange, emotionele, maar verrassend soepele reis later zaten we in ons tijdelijke spaanse huis. een geweldig appartement met uitzicht op de zee, dat we zomaar mochten lenen. het was ver boven onze verwachting, en dat bleek het geval met ons hele verblijf in sagunto. de mensen waren lief, het huis was geweldig, het eten was heerlijk, de omgeving was prachtig en het allerbelangrijkste: tussen ons ging het ontzettend goed. natuurlijk hadden we af en toe ruzie, en het moment dat we lies naar het vliegveld hadden gebracht vond ik vreselijk. ineens was ik zonder mijn zusje, aan wie ik me helemaal had vastgeklampt op eetgebied en eigenlijk op alle andere gebieden. maar de dagen vlogen voorbij, zonder lies kon ik het ook. we waren bijna de hele dag buiten en gingen allebei onze eigen gang. en intussen ervaarde ik hoe het leven zonder, of in ieder geval met minder anorexia, er uit zou kunnen zien. het ging beter en ik voelde me helemaal thuis. zo beter, dat ik nog langer ben gebleven, in mijn eentje. en ik voelde me eigenlijk helemaal niet eenzaam. het roepen dat ik heel goed alleen kon zijn was dus niet voor niets geweest.
we aten zo lekker in spanje. bijna iedere dag vis, want dat was er in overvloed. en elke ochtend een groentesapje uit de sapcentrifuge die ik daar had gekocht. groente en fruit had heel veel smaak en was goedkoop, vooral op de markt. een twee keer per week terugkerend ritueel. samen met de rest van de stad 's ochtends naar de markt en cortado's drinken in de zon: zo had ik nog wel even door willen gaan.
hoe veel
invloed die maand heeft gehad op mijn beter worden kan ik natuurlijk nooit
precies zeggen maar ik weet zeker dat het nu niet zo goed was gegaan als
ik thuis was gebleven. in alle opzichten heeft sagunto mij, maar ook
lies en mijn moeder, goed gedaan. en hoewel ik mijn ouders nooit genoeg
zal kunnen bedanken voor wat ze allemaal voor me hebben gedaan, weet ik
wel dat ze met beter worden het grootste plezier doe. en dat schiet
gelukkig al aardig op.
natuurlijk heeft niet iedereen zulke ouders als ik, en de luxe om een tijdje naar spanje te gaan. maar ik denk wel dat het principe van uit je eigen veilige omgeving gaan wel in veel gevallen iets goeds oplevert. de fysieke afstand hielp me om alles duidelijk te maken, ook dat cliché klopte helemaal.
denkend aan het eten in sagunto zie ik vooral veel verse makreel, en dat at ik dus weer eens:
zet de oven aan op 100 graden. maak een dressing van een
eetlepel mosterd, drie eetlepels rode wijnazijn, drie eetlepels
olijfolie, een fijngesnipperd rood uitje of sjalotje, een fijngesneden teentje
knoflook, zout en peper en doe er een blik linzen bij of linzen die je
zelf gekookt hebt. zet even in de koelkast zodat de smaken kunnen
intrekken, de linzen worden steeds lekkerder. pak een stuk
dubbelgevouwen aluminiumfolie en leg er de schoongemaakte makreel met zout en
peper en een plakje citroen op. vouw het vervolgens in een toffeevorm
dicht en doe in de oven. hoe lang is afhankelijk van de grootte van
je makreel en de gaarheid die je lekker vindt. ik vind ook rauwe vis goddelijk en vind het dus het lekkerste als de makreel maar even gegaard is. door de lage temperatuur
droogt de vis niet uit en blijft hij lekker zacht. doe een paar
handjes spinazie of rucola bij de linzen en knip er wat platte
peterselie over fijn. serveer met geroosterde pitten en de vis.
na het geslaagde bijna-appeltaart experiment wilde ik iets nieuws taartigs. dat werd dit noten-avocadotaartje.
doe flink wat havermout, wat amandelen of hazelnoten, een paar dadels, wat agavesiroop en een snufje zout in een keukenmachine of het hakmolentje van je staafmixer en maak er een deeg van. de hoeveelheden zijn moeilijk aan te geven, probeer er een niet te nat maar wel plakkerig genoeg geheel van te maken. doe het deeg in taartvormpjes of maak er een mooie rechthoekige bodem van. doe in de vriezer of de koelkast zodat het stevig kan worden. voor de topping pureer je twee avocado's met wat stevia of agavesiroop, een klein beetje citroensap en kaneel en wat amandelmeel tot een mooie gladde massa. haal de bodems uit de koelkast of vriezer en haal ze uit de vormpjes. dit gaat bij mij altijd fout, vandaar de foto mét vormpje. bedek ze met de avocadomousse en bestrooi met een beetje kokos.
(je kunt het amandelmeel ook weglaten. en voor de bodem kun je het uit budgettaire overwegingen ook laten bij havermout, rozijnen, een beetje agavesiroop en zout)
eindelijk. na hem al een paar keer bewonderd te hebben bij de keukenafdeling van de hema heb ik de perfecte pan. gekregen in plaats van gekocht, van mijn lieve moeder. hij is behalve prachtig ook zeer functioneel. tot nu toe heb ik alleen nog geprobeerd er soep in te maken maar wat was dat fijn. mijn uien werden mooi zacht en zijn geen seconde aangebrand en de warmte werd precies goed verdeeld. ik fantaseer alvast over uienjam. in het kader van pompoenrestverwerking maakte ik in de tussentijd pompoen-linzensoep.
hiervoor fruit je een ui met wat chilivlokken en twee tenen knoflook in grove stukken in wat kokosolie tot de ui mooi zacht is. doe er vervolgens twee handen linzen bij en roer even tot alles bedekt is met een laagje olie. doe er een in stukjes gesneden pompoen bij en een appel, ook in stukjes. doe er een beetje kaneel en wat citroensap bij en blus af met groentebouillon tot de groenten net onder staan. breng aan de kook en wacht tot alles zacht genoeg is om te pureren. serveer met wat pompoenpitten en een beetje platte peterselie als je dat hebt.
(ik gebruikte rode linzen omdat ze goedkoop zijn, makkelijk uit elkaar vallen en dus geschikt zijn voor soep.je kunt ook andere linzen gebruiken als je die toevallig hebt. behalve een pompoen- had ik ook een rucolaoverschot dus dat pureerde ik ook mee. doe ik vaak met soep, een handje spinazie of rucola. veel vitamine en extra smaak)
het grootste voordeel van de buurt waar ik in woon is dat mijn medebewoners nogal gesteld zijn op aardappels, vlees en groente. met al gevolg dat het biologische assortiment van mijn supermarkt, hoe klein ook, voortdurend met korting verkocht wordt. waar de speklappen niet aan te slepen zijn, liggen alle vegetarische producten en onbekende groente te bederven. en daar loop ik dan ook regelmatig fluitend mee naar buiten. zoals deze week, met een enorme biologische rode kool voor veertig cent. aangezien ik rode kool alleen ken uit een potje, met appelmoes, had ik geen idee wat ik er mee moest. eeuwig zonde van die potjes want een snelle roerbak met tofu bleek een geslaagd experiment.
bak een bakje champignons (gehalveerd) met de in reepjes gesneden rode kool op hoog vuur tot de champignons mooi bruin zijn. doe er een beetje kokosolie, een gesnipperde ui, wat chilivlokken, wat geraspte gember en twee teentjes knoflook bij en bak even mee. doe er een stukje uitgelekte tofu bij (in blokjes of verkruimeld) en bak ook dat even mee. ik bluste het af met wat sojasaus en een scheutje shaohing rijstwijn, erg lekker om in je voorraadkast te hebben. niet duur, eeuwig houdbaar en het geeft een subtiele rokerige smaak. als je dat niet hebt kun je het met een scheutje water afblussen. bestrooi met wat edelgistvlokken als je dat hebt en een beetje verse koriander. breng op smaak met zout als dat nodig is. bedenk wel dat de sojasaus en edelgistvlokken al best zout zijn. lekker met bruine rijst als je er iets bij wilt eten.
'de beste dip om in te zitten'. dat is de briljante zin die op de verpakkingen van mr. dip staat. mijn zusje, die bij marqt werkt waar ze het verkopen, vertelde dat ze wel heel lang moest nadenken en het drie keer moest lezen voor ze de zin snapte. had ik ook. maar ineens vind ik dip niet meer zo'n stom woord en kan ik dus ook met een gerust hart de volgende recepten opschrijven. je kunt de dips met brood eten, maar ik eet het vaak bij mijn salades. het is ook ideaal om te maken als je voor een grotere groep mensen moet koken, als borrelhapje of voorgerecht. met turks brood bijvoorbeeld.
edamame en avocadodip
(edamame, of sojabonen, lijken qua smaak een klein beetje
op tuinbonen maar dan zonder schilletje. ze zijn erg gezond en
worden vaak ongepeld geserveerd bij sushi). voor deze dip
koop je een halve zak gepelde edamame en kook je ze in gezouten water, ongeveer 5 minuten. giet ze af, spoel ze met koud water en pureer ze
met een avocado, een eetlepel witte misopasta, een teentje knoflook, zout, peper en wat citroensap. lekker
met geroosterde pompoempitten erover.
worteldip
kook een halve kilo wortels met een bouillonblokje tot ze mooi
zacht zijn. giet af maar hou wat van het kookvocht achter. pureer de
wortel met een teentje knoflook, twee eetlepels tahin, een beetje komijn, een beetje kaneel, een beetje citroensap, peper, zout en wat van het kookvocht tot
het mooi glad is. bestrooi met sesamzaadjes en wat sumak als je dat hebt.
tuinerwtendip
pureer een paar flinke handen ontdooide diepvriestuinerwten met een eetlepel witte misopasta, twee teentjes knoflook, een halve avocado, wat citroensap, een handje verse kruiden (ik gebruik bijvoorbeeld basilicum, bieslook en munt), peper en zout. (je kunt in plaats van miso ook wat pecorino of parmezaanse kaas gebruiken).
dip van artisjokken en feta
pureer een blikje artisjokharten met een stukje feta, een paar zongedroogde tomaatjes, een scheutje olie, een teentje knoflook en peper. zout is door de feta niet nodig. voor de luxe versie pureer je nog wat gepelde pistachenootjes mee.
nog eentje dan. niet echt een dip, maar vegan pesto on a budget.
doe drie grote handen basilicum in een vijzel of keukenmachine met een hand zonnebloempitten, twee teentjes knoflook, citroensap, een eetlepel witte misopasta en genoeg olijfolie om er een mooie gladde pesto van te maken.
(in witte misopasta zitten stoffen die vergelijkbaar zijn met die in parmezaanse kaas en zorgen voor umami, de vijfde basissmaak. miso is dus een goede veganistische vervanger voor de kaas. en goedkoper. in plaats van zonnebloempitten kun je ook cashewnoten,walnoten, pijnboompitten of amandelen gebruiken, en je kunt de basilicum vervangen door rucola of spinazie. of je kunt nog een van de andere duizenden variaties op pesto proberen, mogelijkheden genoeg)
plotseling hield hij er na een laatste krachtinspanning mee op: mijn lieve staafmixer. ik kreeg hem van mijn moeder toen ik op mezelf ging wonen, ruim vijf jaar geleden. hij heeft talloze soepen, dressings, dips en smoothies liefdevol vermorzeld maar vond het genoeg geweest. omdat ik bijna elke dag een staafmixer nodig heb, moest ik snel afscheid nemen en meteen nieuwe kopen. die heb ik nu, een betere zelfs. toch mis ik mijn oude. om te wennen maakte ik maar meteen een heleboel soep, om te beginnen deze romige soep zonder room van knolselderij, appel en avocado.
begin met de knolselderij. dat is een gedoe waarbij ik regelmatig bijna mijn vingers verlies.(mijn moeder is tijdens dit karwei ooit een stukje duim verloren dus we hebben hier te maken met een familietrauma). er is volgens mij geen handige manier dus schil en snijd hem op een manier die je het beste lijkt. het is wel belangrijk om de stukken niet te groot te snijden want anders duurt het eeuwig voor je de soep kunt pureren. fruit vervolgens twee uien in een beetje kokosolie ongeveer vijf minuten, tot de ui zacht is. doe er een teentje knoflook, wat chilivlokken, de knolselderij, en een appel in blokjes bij en bak even mee. blus af met genoeg groentebouillon tot alles net onder water staat en kook tot je de knolselderij makkelijk kunt inprikken met een vork. doe er dan een halve (of een hele) avocado bij en pureer de soep mooi glad. serveer met een beetje fijngeknipte platte peterselie en mijn eeuwige geroosterde pitten.
en ineens is het echt: mijn artikel is geplaatst. op de weblog die bij mijn favorieten staat en ik bijna dagelijks even bekijk: de groene meisjes. moeilijk om uit te leggen hoe groot dat precies is maar zoals mijn oma al treffend verwoordde: het is een soort uit de kast komen! en hoewel het een grapje was, klopt het wel een beetje. ik heb niet echt een geheim gemaakt van mijn eetprobleem, ook omdat het op een gegeven moment zo zichtbaar was dat er niet echt sprake kon zijn van een geheim. mijn favoriete gespreksonderwerp was en is het niet, en ik begin er vrijwel nooit uit mezelf over. en dus is dit een grote stap. mijn verhaal, met mijn naam en enorme foto op internet. beginnen met mijn blog was ook een grote stap maar dat werd toch alleen maar gelezen door een handjevol zelfgekozen mensen die allemaal te veel van me houden om er iets lelijks over te zeggen. en ondanks de lieve oproep van de groene meisjes vind ik het helemaal niet vanzelfsprekend dat iedereen aardig en respectvol reageert, omdat ik heb gemerkt hoe hard mensen kunnen oordelen. dus natuurlijk zullen er genoeg mensen zijn die het een jankverhaal vinden. of vinden dat het een beetje raar is om iets dat zo persoonlijk is openbaar te maken. en dat is het misschien ook wel, raar. maar wel mijn manier om dit te doen, mijn manier van herstellen. hardop beter worden, hoewel ik me daar ook regelmatig ongemakkelijk bij voel.
het is volgens mij heel goed dat er anonieme plekken als het forum van humanconcern zijn waar mensen met een eetstoornis terecht kunnen voor hulp en herkenning. en ik snap heel goed dat niet iedereen er behoefte aan heeft om het ziek zijn of het beter worden in de openbaarheid te doen. dat hoeft ook helemaal niet. ik denk alleen dat het niet genoeg is om onze problemen anoniem en onderling te bespreken en daar op te lossen. die buitenwereld is er namelijk ook nog, en die kan wel wat openheid gebruiken.
http://www.degroenemeisjes.nl/ dus.
en in het park regende het ondertussen bomen.
en eindelijk heb ik hem: het recept voor de pompoencurry van mijn oma. veel van mijn herinnneringen hangen samen met eten, zo ook deze. mijn oma kan geweldig koken, al zal ze zelf de eerste zijn om te zeggen dat dat wel meevalt en ze maar wat doet.
vroeger kookte mijn oma, net als haar moeder, vaak nieuwe en onbekende dingen. soms geslaagd, soms iets minder. ze was bijvoorbeeld waarschijnlijk de eerste utrechtse die mexicaans kookte: taco's met kip. helemaal zelf gemaakt, ook de taco's. met maismeel. uitgesproken als takko's, en heel erg lekker.
de herinnering die met dit eten samenhangt is de laatste keer dat ik zorgeloos bij haar heb gegeten, een jaar of vier geleden. we aten paddenstoelensoep, en daarna deze curry. en het was lekker, meer dan dat zelfs. zo lekker dat lisa en ik het af en toe nog over die curry hebben. en zo lekker dat toen ik vandaag het recept kreeg, ik het meteen heb nagemaakt. dat viel gelukkig helemaal niet tegen. in tegendeel: het was heerlijk. maar net iets minder heerlijk dan in mijn herinnering natuurlijk maar dat heet sentiment geloof ik.
schil een kleine pompoen, snijd hem in blokjes en fruit met een ui en een teentje knoflook. doe er wat kerriepoeder of currypasta, kaneel, en chilivlokken bij en bak even mee. voeg vervolgens twee kleingesneden tomaten toe met een blikje kokosmelk, een in blokjes gesneden appel, wat rozijnen en een blokje groentebouillon en laat ongeveer twintig minuten stoven tot alles gaar is. voeg naar smaak citroensap, zout en peper toe en serveer met wat koriander en kokosrasp.
(dit kun je natuurlijk ook maken met andere groente, als je bijvoorbeeld geen zin hebt om een pompoen te schillen. bloemkool, wortel, of zoete aardappel bijvoorbeeld!)
maastricht leek mij en mijn lieve zusje een goed idee. en dat was het ook, al viel het me op horecagebied een beetje tegen. ik was al voorbereid, maastricht is klassiek en bourgondisch en dat is niet helemaal mijn cup of tea. opvallend was zondag, een café dat we per ongeluk tegenkwamen. heel leuk ingericht, mooi pand, lekkere koffie en aardige mensen. daarna zagen we vooral veel ouderwetse plekken waar je uitsmijters en koffie met vlaai kon eten maar dat was misschien ook omdat we niet wisten waar we moesten zijn. goede les voor de volgende keer.
het dagje maastricht met lies heeft in ieder geval een geweldig nieuw kookboek opgeleverd. veg! van hugh fearnley-whittingstall. net als yotam ottolenghi is deze chef geen vegetariër, maar 'selectief omnivoor' en is hij er van overtuigd dat groenten nog niet vaak genoeg de culinaire hoofdrol spelen. en de hoofdrol spelen ze in dit boek zeker, in ruim tweehonderd recepten.
er zijn steeds meer chefs die op deze manier met groenten werken, en dat vind ik natuurlijk een meer dan goede ontwikkeling. al was het alleen maar om te laten zien dat je écht niet persé vlees nodig hebt om lekker en zelfs op sterrenniveau te eten. ik hoop zo dat vegetarisch eten op deze manier verder uit de geitenwollensokkenhoek komt en mensen er ook voor kiezen omdat het lekker is. dat het duurzamer, diervriendelijker en gezonder is wordt dan bijzaak in plaats van hoofdreden en dat is prima. minder vlees eten is volgens mij altijd een goed idee, of dat nou uit morele overwegingen is of niet.
veg! staat vol met recepten die ik wil uitproberen maar het leukste vind ik het voorraadkasteten. een aanmoediging voor iedereen zonder voorraad om er een aan te leggen. zoals voor niels, die altijd zegt dat je voor mijn eten zo veel verschillende dingen nodig hebt. dat is misschien ook zo, maar met een goede basisvoorraad kun je heel veel gerechten maken zonder boodschappen te doen. en dat is fijn hoor. een van de recepten uit dat hoofdstuk is deze supersnelle ketchupcurry met kikkererwten.
fruit hiervoor een ui ongeveer acht minuten in een pan met een dikke bodem en doe er dan een stukje fijngeraspte gember, een teentje geperste knoflook, wat chilivlokken en wat kerriepoeder- of pasta bij. bak even mee. voeg daarna een uitgelekt blik kikkererwten toe met wat ketchup en genoeg water om er een dikke saus van te maken. laat even koken en voeg citroensap, peper en zout naar smaak toe. serveer met wat koriander en eet zo of met rijst, naanbrood of platbrood.
(ik gebruik biologische ketchup zonder suiker maar je kunt elke soort ketchup gebruiken. die van heinz is naar mening gewoon het lekkerste)
`
gezond eten wordt al snel geassocieerd met afzien. iets wat je even moet volhouden, waarna je weer vrolijk verder kunt gaan met je oude eetpatroon. een van de redenen waarom de meeste mensen niet hun levensstijl aanpassen als ze willen afvallen, maar op dieet gaan. nu weet ik dat ik misschien niet de aangewezen persoon ben om mensen te adviseren op eetgebied maar ik heb er zo veel over gelezen en gezien dat ik volgens mij wel een redelijk beeld heb van écht gezond eten.
en dan bedoel ik niet gezond eten zoals mensen als sonja bakker voorschrijven, met veel gesponsorde light-producten, vlees en niet te vergeten ontbijtkoek. eten voor de hardwerkende Nederlander. haar populariteit is me grotendeels een raadsel maar de basis van haar succes is denk ik vooral dat je nergens over na hoeft te denken. je ziet per dag wat je moet eten en er staan recepten in waarin je stap voor stap wordt uitgelegd hoe je dat moet maken. en dat is een uitkomst want het is ook echt een uitdaging om te bedenken wat je elke dag moet eten. toch heb je sonja daar niet voor nodig, heus niet.
wat mij echt helpt is een lijstje met alles wat je voor je ontbijt, lunch en avondeten kunt maken. op die manier kun je gewoon kiezen wat je die dag gaat eten en kom je niet steeds in hetzelfde kringetje van gerechten terecht. dat is iets waar ik mezelf vaak op betrap en dat is niet per definitie erg, maar wel saai.
gelukkig zijn er ook genoeg mensen die bewijzen dat heel gezond én heel lekker eten heel goed samengaan. zoals kyra de vreeze, schrijfster van het boek daytox. zij hoort echt bij een groep mensen waarvan ik hoop dat ze sonja bakker snel overbodig gaan maken en die me inspireren als ik niet weet wat ik moet eten.
dit recept is mijn versie van de carrot cake smoothie van angela liddon, een van die mensen. haar website, ohsheglows.com, is een enorme verzameling inspiratie. voor mij is dit een perfect herfstontbijt. zo lekker dat breakfast for dinner hiermee ook best een goed idee is.
doe een geraspte wortel met een cup melk naar keuze, een bevroren banaan in stukjes, een paar ijsklontjes, koekkruiden, wat druppels stevia en een paar dadels in een blender of gebruik je staafmixer. ik deed er nog een handje gemengde kiemen, een halve avocado, een schepje vanille proteïnepoeder, wat chiazaadjes, en een beetje vanille-extract bij en bestrooide het met wat geraspte kokos.
(omdat ik lui ben gebruik ik geraspte wortel uit een zakje. en ik heb een uitgebreide voorraadkast maar je kunt het ook zonder chiazaadjes, proteïnepoeder, kiemen en vanille-extract maken. de melk die ik gebruikte was hazelnootmelk)
en toch voelt het beter worden nog steeds alsof ik tegen een glijbaan op probeer te klimmen. het gaat wel, maar als ik even ontspan glij ik weer terug naar het beginpunt. en natuurlijk is dat beginpunt niet te vergelijken met hoe slecht het ging, maar ik wil nu wel eens verder. ik ben het zó zat om mijn leven te laten beheersen door die kloteziekte, maar dat ben ik al een hele tijd en blijkbaar maakt dat niet zo veel uit.
het is best eng om te merken hoe makkelijk het is om dingen af te breken, zeker als je weet hoe veel moeite het kostte om het op te bouwen. als ik even niet oplet, neemt de anorexia het weer fluitend over en stop ik weer met ontbijten. is lunchen ook niet écht nodig als ik niet hoef te werken. en kan ik heus nog wel tegen een beetje honger, geen probleem.
en dus lijkt het af en toe alsof ik weer terug bij af ben. maar dat is niet, dat weet ik. alleen al het feit dat ik er zo mee bezig ben, het zie en het hardop zeg, bewijst dat af nog steeds heel ver weg is.
accepteren dat ik altijd een beetje anorexia zal houden is moeilijk. maar ook een opluchting. het hoeft dan niet allemaal over, het moet alleen een stuk minder worden zodat ik er omheen kan leven. en dat is een haalbaar doel denk ik. dat is een van de belangrijkste dingen die ik door al die therapie geleerd heb: zorg dat je doelen haalbaar zijn. dat geldt in heel veel situaties, echt niet alleen maar met betrekking tot eetstoornissen. als je altijd te hoge doelen stelt, haal je ze nooit en ben je voortdurend teleurgesteld. door ze naar beneden bij te stellen, worden ze haalbaar. klinkt veel te eenvoudig maar iemand anders moest dat tegen me zeggen en het me uitleggen, en nog steeds kost het heel veel moeite om het toe te passen. en doe ik het vaak niet omdat hoge doelen verleidelijker zijn dan brave kleine stapjes.
ik haat kleine stapjes, ik wil dat het over is. en dat ik weet dat het nou eenmaal niet zo werkt, verandert niks aan dat gevoel. net als weten dat ik moet eten niet zorgt dat ik het doe.
wanneer kun je jezelf groen noemen? ik moest er aan denken omdat het een veelgebruikte term is, ook door mijzelf, en omdat ik een fanatiek lezeres van de weblog de groene meisjes ben. maar ben ik groen? ik eet vrijwel geen vlees, weinig vis, scheid mijn afval en probeer niet te lang te douchen. maar ik weet niet of dat mij nou groen maakt, bij gebrek aan een beter woord. groener dan iemand die de verwarming altijd op dertig heeft, kilo's vlees eet en drie auto's heeft. maar veel minder groen dan een keiharde veganist die zelfvoorzienend in een zelfgemaakt hutje woont.
ik denk dat het vooral belangrijk is dat je nadenkt over de keuzes die je maakt. en als je dat doet, kan ik me niet voorstellen dat je een kiloknaller kip koopt. zoals ik al eerder schreef: natuurlijk kan niet iedereen biologisch vlees betalen. maar eet dan minder! en hoe je ook denkt over vlees, dierenleed en kiloknallers; iedereen die kan nadenken weet dat de manier waarop we nu consumeren niet houdbaar is. vooral niet nu opkomende grootmachten als china en india óók auto's willen. en vlees, veel vlees. en dat is gewoon onmogelijk. op korte termijn kunnen, en zullen, we dat waarschijnlijk ook realiseren maar die vreugde zal van korte duur zijn. er is niet genoeg aarde voor de hoeveelheden voedsel die we als wereldbevolking willen, zo simpel is het geloof ik.
ik vind het belangrijk om na te denken over grote dingen als voedselvoorziening maar met mijn nadenken schiet de wereld natuurlijk niets op. zoals met veel dingen is het makkelijk om te zeggen wat je niet goed vindt maar wordt het pas moeilijk als je moet zeggen hoe het dan wel moet, en dat weet ik ook niet. gelukkig zijn er mensen als louise fresco, landbouw- en voedseldeskundige, die dat wél weet. haar nieuwe boek, hamburgers in het paradijs, staat bovenaan mijn verlanglijstje. ik hoop dat er meer mensen als zij zich uitspreken over de toekomst van ons voedsel en dat er naar ze geluisterd wordt. want dat is volgens mij hard nodig.
