glijbaan

en toch voelt het beter worden nog steeds alsof ik tegen een glijbaan op probeer te klimmen. het gaat wel, maar als ik even ontspan glij ik weer terug naar het beginpunt. en natuurlijk is dat beginpunt niet te vergelijken met hoe slecht het ging, maar ik wil nu wel eens verder. ik ben het zó zat om mijn leven te laten beheersen door die kloteziekte, maar dat ben ik al een hele tijd en blijkbaar maakt dat niet zo veel uit. 

het is best eng om te merken hoe makkelijk het is om dingen af te breken, zeker als je weet hoe veel moeite het kostte om het op te bouwen. als ik even niet oplet, neemt de anorexia het weer fluitend over en stop ik weer met ontbijten. is lunchen ook niet écht nodig als ik niet hoef te werken. en kan ik heus nog wel tegen een beetje honger, geen probleem.

en dus lijkt het af en toe alsof ik weer terug bij af ben. maar dat is niet, dat weet ik. alleen al het feit dat ik er zo mee bezig ben, het zie en het hardop zeg, bewijst dat af nog steeds heel ver weg is.

accepteren dat ik altijd een beetje anorexia zal houden is moeilijk. maar ook een opluchting. het hoeft dan niet allemaal over, het moet alleen een stuk minder worden zodat ik er omheen kan leven. en dat is een haalbaar doel denk ik. dat is een van de belangrijkste dingen die ik door al die therapie geleerd heb: zorg dat je doelen haalbaar zijn. dat geldt in heel veel situaties, echt niet alleen maar met betrekking tot eetstoornissen. als je altijd te hoge doelen stelt, haal je ze nooit en ben je voortdurend teleurgesteld. door ze naar beneden bij te stellen, worden ze haalbaar. klinkt veel te eenvoudig maar iemand anders moest dat tegen me zeggen en het me uitleggen, en nog steeds kost het heel veel moeite om het toe te passen. en doe ik het vaak niet omdat hoge doelen verleidelijker zijn dan brave kleine stapjes.

ik haat kleine stapjes, ik wil dat het over is. en dat ik weet dat het nou eenmaal niet zo werkt, verandert niks aan dat gevoel. net als weten dat ik moet eten niet zorgt dat ik het doe.