echt

en ineens is het echt: mijn artikel is geplaatst. op de weblog die bij mijn favorieten staat en ik bijna dagelijks even bekijk: de groene meisjes. moeilijk om uit te leggen hoe groot dat precies is maar zoals mijn oma al treffend verwoordde: het is een soort uit de kast komen! en hoewel het een grapje was, klopt het wel een beetje. ik heb niet echt een geheim gemaakt van mijn eetprobleem, ook omdat het op een gegeven moment zo zichtbaar was dat er niet echt sprake kon zijn van een geheim. mijn favoriete gespreksonderwerp was en is het niet, en ik begin er vrijwel nooit uit mezelf over. en dus is dit een grote stap. mijn verhaal, met mijn naam en enorme foto op internet. beginnen met mijn blog was ook een grote stap maar dat werd toch alleen maar gelezen door een handjevol zelfgekozen mensen die allemaal te veel van me houden om er iets lelijks over te zeggen. en ondanks de lieve oproep van de groene meisjes vind ik het helemaal niet vanzelfsprekend dat iedereen aardig en respectvol reageert, omdat ik heb gemerkt hoe hard mensen kunnen oordelen. dus natuurlijk zullen er genoeg mensen zijn die het een jankverhaal vinden. of vinden dat het een beetje raar is om iets dat zo persoonlijk is openbaar te maken. en dat is het misschien ook wel, raar. maar wel mijn manier om dit te doen, mijn manier van herstellen. hardop beter worden, hoewel ik me daar ook regelmatig ongemakkelijk bij voel.

het is volgens mij heel goed dat er anonieme plekken als het forum van humanconcern zijn waar mensen met een eetstoornis terecht kunnen voor hulp en herkenning. en ik snap heel goed dat niet iedereen er behoefte aan heeft om het ziek zijn of het beter worden in de openbaarheid te doen. dat hoeft ook helemaal niet. ik denk alleen dat het niet genoeg is om onze problemen anoniem en onderling te bespreken en daar op te lossen. die buitenwereld is er namelijk ook nog, en die kan wel wat openheid gebruiken.  

http://www.degroenemeisjes.nl/ dus. 

en in het park regende het ondertussen bomen.