groen meisje

wanneer kun je jezelf groen noemen? ik moest er aan denken omdat het een veelgebruikte term is, ook door mijzelf, en omdat ik een fanatiek lezeres van de weblog de groene meisjes ben. maar ben ik groen? ik eet vrijwel geen vlees, weinig vis, scheid mijn afval en probeer niet te lang te douchen. maar ik weet niet of dat mij nou groen maakt, bij gebrek aan een beter woord. groener dan iemand die de verwarming altijd op dertig heeft, kilo's vlees eet en drie auto's heeft. maar veel minder groen dan een keiharde veganist die zelfvoorzienend in een zelfgemaakt hutje woont. 

ik denk dat het vooral belangrijk is dat je nadenkt over de keuzes die je maakt. en als je dat doet, kan ik me niet voorstellen dat je een kiloknaller kip koopt. zoals ik al eerder schreef: natuurlijk kan niet iedereen biologisch vlees betalen. maar eet dan minder! en hoe je ook denkt over vlees, dierenleed en kiloknallers; iedereen die kan nadenken weet dat de manier waarop we nu consumeren niet houdbaar is. vooral niet nu opkomende grootmachten als china en india óók auto's willen. en vlees, veel vlees. en dat is gewoon onmogelijk. op korte termijn kunnen, en zullen, we dat waarschijnlijk ook realiseren maar die vreugde zal van korte duur zijn. er is niet genoeg aarde voor de hoeveelheden voedsel die we als wereldbevolking willen, zo simpel is het geloof ik. 

ik vind het belangrijk om na te denken over grote dingen als voedselvoorziening maar met mijn nadenken schiet de wereld natuurlijk niets op. zoals met veel dingen is het makkelijk om te zeggen wat je niet goed vindt maar wordt het pas moeilijk als je moet zeggen hoe het dan wel moet, en dat weet ik ook niet. gelukkig zijn er mensen als louise fresco, landbouw- en voedseldeskundige, die dat wél weet. haar nieuwe boek, hamburgers in het paradijs, staat bovenaan mijn verlanglijstje. ik hoop dat er meer mensen als zij zich uitspreken over de toekomst van ons voedsel en dat er naar ze geluisterd wordt. want dat is volgens mij hard nodig.