nu bijna een jaar geleden kwam mijn moeder naar utrecht om me te vertellen over haar plan. ze wilde een paar maanden met me naar spanje. en in tegenstelling tot hoe leuk dat nu klinkt: zo voelde dat toen niet. haar idee was me uit mijn eigen veilige omgeving halen, iets te dóen om me beter te maken in plaats van machteloos toe te kijken hoe het steeds slechter ging. en te zorgen dat ik het lekker warm had, want ik had het altijd zo koud.
in eerste instantie was ik woedend. en verdrietig. het idee dat ze al een hele tijd bezig was geweest met het regelen van een huis en alle andere dingen voelde als verraad. en ik vond alleen al het idee om geniet achter te laten te belachelijk om over na te denken. hoe moesten ze ooit zonder mij en misschien belangrijker, hoe moest ik zonder hun? daarbij: ik wilde helemaal niet weg, ergens naartoe waar ik niet alleen kon zijn en waar ik mijn eetpatroon moest aanpassen aan de echte wereld en normale mensen. na die eerste instantie leek het me ook heerlijk, weg. zo ver mogelijk weg, zonder om te kijken. maar ik twijfelde vooral of ik het allemaal ooit zou kunnen.
achteraf ben ik mijn moeder zo ontzettend dankbaar, hoe dankbaar zal ik niemand ooit uit kunnen leggen. ze heeft, ondanks de vooral negatieve reacties, gedaan wat zij dacht dat het beste was. en dat ze daar tientallen mailtjes voor moest sturen, mensen moest smeken, onbetaald verlof moest nemen en daar voor beloond werd met een vijandige, huilende dochter kon haar allemaal niet schelen. als ik maar beter werd dan ik was. die ondankbaarheid op dat moment blijf me achtervolgen en ik denk niet dat ik dat ooit kan goedmaken. gelukkig heb ik de liefste ouders en het liefste zusje van de wereld en zeggen ze ontelbaar vaak dat ze me niets kwalijk nemen.
na veel twijfelen, wikken, wegen en aanmoedigingen van mensen die van me houden besloot ik om het te doen. ik had in ieder geval geen leven om te verliezen, dat scheelde. dus gingen we naar sagunto, vlakbij valencia. eerst een week met lisa erbij, daarna nog drie weken met z'n tweeën. een maand in totaal dus, dat was ons compromis.
een lange, emotionele, maar verrassend soepele reis later zaten we in ons tijdelijke spaanse huis. een geweldig appartement met uitzicht op de zee, dat we zomaar mochten lenen. het was ver boven onze verwachting, en dat bleek het geval met ons hele verblijf in sagunto. de mensen waren lief, het huis was geweldig, het eten was heerlijk, de omgeving was prachtig en het allerbelangrijkste: tussen ons ging het ontzettend goed. natuurlijk hadden we af en toe ruzie, en het moment dat we lies naar het vliegveld hadden gebracht vond ik vreselijk. ineens was ik zonder mijn zusje, aan wie ik me helemaal had vastgeklampt op eetgebied en eigenlijk op alle andere gebieden. maar de dagen vlogen voorbij, zonder lies kon ik het ook. we waren bijna de hele dag buiten en gingen allebei onze eigen gang. en intussen ervaarde ik hoe het leven zonder, of in ieder geval met minder anorexia, er uit zou kunnen zien. het ging beter en ik voelde me helemaal thuis. zo beter, dat ik nog langer ben gebleven, in mijn eentje. en ik voelde me eigenlijk helemaal niet eenzaam. het roepen dat ik heel goed alleen kon zijn was dus niet voor niets geweest.
we aten zo lekker in spanje. bijna iedere dag vis, want dat was er in overvloed. en elke ochtend een groentesapje uit de sapcentrifuge die ik daar had gekocht. groente en fruit had heel veel smaak en was goedkoop, vooral op de markt. een twee keer per week terugkerend ritueel. samen met de rest van de stad 's ochtends naar de markt en cortado's drinken in de zon: zo had ik nog wel even door willen gaan.
hoe veel invloed die maand heeft gehad op mijn beter worden kan ik natuurlijk nooit precies zeggen maar ik weet zeker dat het nu niet zo goed was gegaan als ik thuis was gebleven. in alle opzichten heeft sagunto mij, maar ook lies en mijn moeder, goed gedaan. en hoewel ik mijn ouders nooit genoeg zal kunnen bedanken voor wat ze allemaal voor me hebben gedaan, weet ik wel dat ze met beter worden het grootste plezier doe. en dat schiet gelukkig al aardig op.
natuurlijk heeft niet iedereen zulke ouders als ik, en de luxe om een tijdje naar spanje te gaan. maar ik denk wel dat het principe van uit je eigen veilige omgeving gaan wel in veel gevallen iets goeds oplevert. de fysieke afstand hielp me om alles duidelijk te maken, ook dat cliché klopte helemaal.
denkend aan het eten in sagunto zie ik vooral veel verse makreel, en dat at ik dus weer eens:
zet de oven aan op 100 graden. maak een dressing van een
eetlepel mosterd, drie eetlepels rode wijnazijn, drie eetlepels
olijfolie, een fijngesnipperd rood uitje of sjalotje, een fijngesneden teentje
knoflook, zout en peper en doe er een blik linzen bij of linzen die je
zelf gekookt hebt. zet even in de koelkast zodat de smaken kunnen
intrekken, de linzen worden steeds lekkerder. pak een stuk
dubbelgevouwen aluminiumfolie en leg er de schoongemaakte makreel met zout en
peper en een plakje citroen op. vouw het vervolgens in een toffeevorm
dicht en doe in de oven. hoe lang is afhankelijk van de grootte van
je makreel en de gaarheid die je lekker vindt. ik vind ook rauwe vis goddelijk en vind het dus het lekkerste als de makreel maar even gegaard is. door de lage temperatuur
droogt de vis niet uit en blijft hij lekker zacht. doe een paar
handjes spinazie of rucola bij de linzen en knip er wat platte
peterselie over fijn. serveer met geroosterde pitten en de vis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten