verhuizing

bij deze: mijn verhuisbericht.

ik woon nu op charlotvanscheijen.com.

nieuwe beginnen en veel nieuw eten. tot daar!


 

anders

hulp vragen is een goed idee. dat heb ik de afgelopen tijd wel gemerkt. een van de geweldige dingen die me dat heeft opgeleverd is een berichtje van een van mijn grote kook- en schrijfvoorbeelden, wat ik eerlijk gezegd vaak stiekem herlees. iets anders goeds wat gewoon vragen me heeft opgeleverd is een aanstaande samenwerking met een heel getalenteerd aanstormend fotografe, waar ik ontzettend veel zin in heb. zo hebben de meeste mensen die ik de laatste tijd om hulp heb gevraagd heel lief, positief en meer dan behulpzaam gereageerd. natuurlijk zijn er ook mensen waar je niets meer van hoort maar dat is goed. dat helpt me ook: als iemand geen zin heeft om me te helpen zeggen ze dat wel. of ze zeggen niets, dan is het ook duidelijk.

bij veranderingen hoort een nieuwe blog dus ben ik daar mee bezig. net iets te lang, want voor mij als zowel technische als digitale ramp is dat niet gemakkelijk. vandaar dus even geen nieuwe berichten, maar ik hoop dat alles snel mooi is. 
ondertussen blijf ik de kleuren nog zeshonderd keer aanpassen omdat ik dat tenminste snap en blijf ik dromen van technisch inzicht. 

en van het maken van een kookboek.

(met andere mensen die dan doen wat ik niet kan)

tekentalent

van dit soort blogs word ik, net als david en luise van green kitchen stories, heel gelukkig. misschien geen eten wat ik snel zal maken, maar zo geweldig vormgegeven. voor mijn volgende verjaardag vraag ik tekentalent en een huis in zweden geloof ik.

 (tekening is dus van johanna)

zwak

ik heb een zwak voor veel dingen, en één daarvan is zout. hoewel ik weet dat het niet goed voor me is, blijf ik er te veel van eten. als ik iets haat is het namelijk eten wat niet op smaak is, flauw. ik hou van sterke smaken, van heel pittig, heel kruidig, heel zuur en dus ook van zout. vooral de sea salt flakes van maldon (kun je gewoon bij de supermarkt kopen) vind ik heerlijk en bijna onmisbaar in mijn keuken. ze hebben ook gerookt zeezout, dat is helemaal perfect. dat hebben ze in ieder geval bij meeuwig in amsterdam.

ik ben zelf niet zo van zoet maar wat zout maakt veel goed. chocola met zout bijvoorbeeld. of gezouten karamel. met dat in mijn achterhoofd maakte ik deze muesli met vanille en zeezout.

meng ongeveer een halve zak havervlokken met een flinke eetlepel kokosolie, ongeveer een halve eetlepel vanille-extract, wat pompoen- en zonnebloempitten, wat gemengde, ongezouten en ongebrande noten, wat amaranth of gierst voor extra knapperigheid en wat zeezoutvlokken naar smaak. als je die niet hebt kun je ook wat gewoon zeezout gebruiken, gebruik dan wel minder. of himalayazout, schijnt ook reuze gezond te zijn. 

(havervlokken dus, geen havermout. die kun je bij elke natuurwinkel en bij sommige supermarkten kopen. je kunt ook elk ander soort vlokken gebruiken; vier koren vlokken, zeven koren vlokken, speltvlokken. go crazy. goed vanille-extract is duur, maar de investering meer dan waard. een klein flesje kost bij rio de bio, waar ik het koop, ongeveer vijf euro maar je doet er best lang mee en het is niet te vergelijken met chemische vanille. laat je dus niet verleiden door goedkope nep-vanille bij de toko bijvoorbeeld, dat is heel erg vies. dan kun je het nog beter weglaten. met havervlokken of andere vlokken en kokosolie als basis kun je in de muesli doen wat je lekker vindt en in huis hebt)

vanmiddag maakte ik ook knoflookolie. iets wat ik van jeordy, mijn baas en kok bij geniet, heb afgekeken. eigenlijk te makkelijk voor een recept maar iets waar veel mensen niet aan denken en je hebt er geen hele dure olijfolie voor nodig. in de koelkast kun je het, in een schone fles, een paar weken bewaren. 

pureer voor een liter knoflookolie vier grote teentjes of zes kleine teentjes knoflook met olijfolie. giet in een schone fles en zet in de koelkast.

beloofde brownies

bij deze. bietenbrownies!

na wat verschillende dingen uitgeprobeerd te hebben is dit voorlopig de beste versie. ik heb geen recept en ben nooit zo van het afwegen dus erg nauwkeurige hoeveelheden heb ik niet. ik heb een maatkannetje gebruikt maar een weegschaal is makkelijker, als je die hebt. 

ik heb in deze brownies behalve bietjes ook cashewnoten en wat bloedsinaasappelsap gedaan maar die laatste twee kun je ook weglaten. ik vind het wel erg goed werken want het sap maakt het wat frisser en de noten maken het rijker en romiger van smaak. in plaats van bloedsinaasappels kun je ook gewone sinaasappels gebruiken trouwens, ik denk niet dat je het verschil zult proeven. ik vind ze alleen zo mooi dus als ik ze zie heb ik de onbedwingbare behoefte om ze te kopen.

het leuke van deze brownies vind ik dat je met relatief gezonde ingrediënten iets kunt maken wat niet onder doet voor de vette suikervariant. tenminste, dat vind ik. natuurlijk is dit niet iets wat je onbeperkt moet eten, in ieder geval niet met het idee dat dat goed voor je is. toch, als je zin hebt in iets zoets, lijkt het me altijd een goed idee om het zelf te maken. het is niet moeilijk, geeft voldoening, je huis ruikt heerlijk, je weet precies wat er in zit en het kost net genoeg moeite om te zorgen dat je het niet elke dag doet. 

hoe lang ze in de oven moeten is afhankelijk van een paar dingen: van je oven, van de vorm waar je ze in bakt en van je smaak. zo heb ik een klein rottig oventje en geen brownievorm maar alleen een cakevorm en hou ik ervan als het van binnen nog een beetje vloeibaar en plakkerig is, 'gooey' zoals ze dat zo mooi zeggen in het engels. ik bakte ze dus ongeveer een half uurtje op honderdtachtig graden. doordat het een vrij nat beslag is lijkt de kans dat ze droog worden me vrij klein en dat is essentieel voor een goede brownie. 

als je cashews gebruikt moet je die voor je begint even laten werken in water, minstens een half uur maar liever langer. op die manier kun je ze makkelijk pureren en word het mooi romig. en niet onbelangrijk: je staafmixer is je dankbaar.

 
meng voor de bietenbrownies twee deciliter zonnebloemolie met tweehonderd gram oerzoet, honderd gram cacao, een deciliter soja of andere plantaardige melk, een snuf zout en een handje gepureerde cashews. doe er een grote geraspte biet, een ei en het sap en de schil van een (bloed)sinaasappel bij en meng goed. voeg vervolgens ongeveer tweehonderd gram speltmeel en twee theelepels bakpoeder toe (ik gebruikte honderd gram meel en honderd gram bloem) en meng kort, tot het allemaal net gemengd is. als je te lang roert wordt de brownie taai. doe het beslag in een bakvorm en bak tot de bovenkant stevig is maar de binnenkant nog zacht. ongeveer een half uurtje op honderdtachtig graden dus. 

(omdat speltmeel beter voor je is dan bloem, en zeker beter dan witte bloem gebruik ik half om half meel en bloem. als je alleen speltmeel gebruikt vind ik het wel erg grof worden qua structuur. als je geen speltmeel- en bloem kunt vinden kun je ook half volkorenmeel, half gewone patentbloem gebruiken. het ei kun je voor een vegan versie ook makkelijk weglaten, de brownie die ik zonder ei maakte werd wat minder luchtig maar nog steeds lekker. verder gebruik ik gewoon cacaopoeder, geen rauw cacaopoeder. dat heb ik een keer gekocht maar het was zo duur dat ik me een beetje opgelicht en een aansteller voelde. het verschil is dat rauw cacaopoeder niet verhit is geweest maar de gezondheidsvoordelen zijn nogal omstreden en niet bewezen dus heb ik het extra geld er eerlijk gezegd niet voor over. daarbij vind ik het een stuk minder lekker, doorslaggevende factor)

geluk

soms heb je geluk. zo ook met koken. ik las ooit iets over brownies met bieten en het leek me leuk om uit te proberen voor mijn verjaardag gister. zonder geraffineerde suiker, maar met oerzoet, speltmeel en cacaopoeder. ik had geen recept dus het was een gok maar het resultaat was best goed. binnenkort zal ik het recept opschrijven. voor nu, een nieuwe dip. of spread. of hummus. lekker in ieder geval.

voor de brownies gebruikte ik rauwe bietjes maar ik heb ook al eeuwig een pakje gekookte bietjes in mijn koelkast. daar maakte ik vandaag een bietendip van, met allemaal dingen die ik nog had. mijn plan was om kikkererwten te gebruiken maar die had ik niet meer dus gebruikte ik grote witte bonen. het werd misschien wel lekkerder dan met kikkererwten omdat het door de bonen mooi romig wordt. een goede besteding van dat pakje bietjes dus.

pureer een pakje gekookte bietjes met een half blikje witte bonen of kikkererwten, anderhalve eetlepel tahin, een teentje knoflook, wat citroenschil en -sap, olijfolie of zonnebloemolie en zout. eet met sla, met brood, of met een lepeltje. 

(hoewel ik meteen allemaal andere versies bedacht, (met komijn, met geitenkaas, met cashews) is dit volgens mij een goede basis.  

voor mijn verjaardag gisteren kreeg ik een heleboel lieve cadeaus. ik vierde het niet maar kreeg toch van alles, waaronder vegan eats world van mijn zusje, een boek met interviews met chefs waaronder de geweldige nigella van mijn vader, plantjes van mijn oma en een perfect lampje van mijn moeder. maar ook de koffiepot van mijn overgrootoma, oma hollander. een bijzonder cadeau van mijn tante, waar ik best van onder de indruk ben)  

geheugen

soms vergeet ik spullen. net als kleding. ik vergeet ze in de zin dat ik ze kwijtraak maar ik vergeet ook gewoon dat ik ze héb. zo'n hopeloos slecht geheugen is ontzettend onhandig en frustrerend maar heeft ook zijn voordelen want ik ben regelmatig blij verrast met wat ik allang in mijn kast had. zo heb ik mijn chemex laatst weer helemaal herontdekt. deze manier van koffie zetten, gewoon met een filter, is lekker, goedkoop en niet te vergeten: die chemex vind ik gewoon heel mooi, net als mijn fluitketel van de hema. nog een pluspunt: je kunt makkelijk smaken toevoegen, zoals kruidnagel, gember of kardemom, door ze bij de koffie te doen voor je het water er op schenkt. het is een idee van yvette van boven uit home made en ik vind het zo goed bedacht.

 

dingen om aan te bevelen en op te dringen dus. de chemex, maar home made al helemaal. een van de boeken waardoor ik weer zin kreeg om te eten. en behalve vol met recepten en goede ideeën ook prachtig vormgegeven met illustraties van yvette en foto's van haar man oof. bij uitstek iemand om tegen op te kijken, een heldin, bij gebrek aan een beter woord. maar zoals ze zelf zegt: ik doe maar wat. juist dat maakt dat ik haar alleen maar nog geweldiger vind. hoewel ik haar natuurlijk helemaal niet ken, klopt ze gewoon helemaal.

op de laatste foto het boek dat ik nu aan het lezen ben. heel mooi: slagschaduw, van david van reybrouck. ik ben zo blij dat er een bibliotheek bestaat. toch is dat vooral om ideeën op te doen want met boeken waar ik echt van hou voldoet lenen niet. die boeken wil ik in mijn buurt hebben, altijd kunnen aanraken en niet weer afstaan als ik ze heb gelezen. dat heb ik van mijn oma geloof ik, wier huis zou overstromen van de boeken als ze niet zo goed was in weggooien.

beloofde hummus

zoals beloofd: hummus. hoewel ik n. gister al telefonisch gecoacht heb tijdens zijn hummusprimeur, (wat niet nodig was, alleen een beetje jammer dat hij geen komijn had) bij deze toch het recept. ik deed er nog wat wasabi bij, al lukt het me nooit om het helemaal zo te maken als de wasabihummus die ze bij marqt verkopen. 

pureer een blik kikkererwten met twee eetlepels gemalen komijn, een of twee teentjes knoflook, een eetlepel tahin, wat citroensap en -rasp, een scheutje olijfolie en wasabi naar smaak. voeg een beetje gewoon water toe om het mooi glad te maken.

(er zijn oneindig veel hummusvariaties, dit is maar een van de opties. hummus met avocado en koriander bijvoorbeeld, met amandelen, met gedroogde tomaatjes of met gegrilde paprika. hummus is lekker bij falafel (dezelfde beginingrediënten ook), als broodbeleg, als borrelhapje met bijvoorbeeld turks of libanees brood, als dip bij mooi gesneden groenten of bij salades, zoals ik altijd doe)

falafel!

zelfgemaakte falafel: dat leek me een goed idee. na wat recepten gelezen te hebben deed ik een eerste poging. niet slecht, al zeg ik het zelf. ik doe ze in de oven omdat het minder werk en minder vet is en ik het onhandig vind om ze in een pan te bakken. misschien is het wel lekkerder, verhit dan wat kokos- of zonnebloemolie in een pan met een dikke bodem en bak ze om en om tot ze mooi bruin zijn. je kunt kleine bergjes van het beslag maken zoals ik nu heb gedaan maar je kunt er ook wat grotere, plattere burgers van maken. ik at ze met sla en zelfgemaakte hummus (recept volgt nog, speciaal voor niels) maar het is natuurlijk ook heel lekker op een (volkoren) pitabroodje of op libanees brood met hummus, sla en fijngesneden rode ui.

dit recept is eigenlijk voor de eigenaren van twee van de leukste winkels van utrecht, met wie ik het een hele tijd geleden had over falafel. ik gaf ze toen een recept uit het geweldige vegalicious voor pompoenfalafel maar die is best bewerkelijk dus bij deze the easy way out:

doe een blik kikkererwten met een teentje knoflook, een half rood pepertje, een halve rode ui, de geraspte schil en het sap van een kleine citroen, wat gemalen komijn, wat korianderpoeder (ketoembar), wat olijf- of zonnebloemolie en zout in een kom en pureer. doe er vervolgens (spelt)bloem bij en meng met een spatel tot het een stevig deeg-achtige substantie is. omdat ik nog veel kruiden had heb ik er verse munt, platte peterselie en koriander door gedaan maar dat hoeft niet. dit is wel een goede manier om de stelen op te maken, daar zit heel veel smaak in en als je het pureert merk je er niks van. schep met een lepel kleine bergjes van het beslag op een vel bakpapier of vorm burgers met natte handen en doe in de oven op tweehonderd graden, ongeveer twintig minuten tot een half uurtje. 

(ik gebruik bijna altijd kikkererwten en linzen uit blik van bonduelle pure, die vind ik het lekkerst. fanatici kopen ze gedroogd, weken ze zelf en koken ze daarna. ben ik veel te lui voor. de ui, knoflook en citroen raspte ik nu, dat vind ik het makkelijkst. het eindresultaat heb ik niet gefotografeerd, camera was leeg. doe ik de volgende keer). het is ook niet het meest fotogenieke eten trouwens, tenzij je uren de tijd neemt om perfecte bergjes te maken maar daar heb ik natuurlijk geen geduld voor)

zekerheid

een van de dingen die ik wél fijn vond van het dun zijn was de zekerheid. de zekerheid dat ik het minst at van iedereen en de zekerheid dat ik bijna altijd de dunste was. dat heeft helemaal niets te maken met een schoonheidsideaal want nogmaals, ik heb het nooit mooi gevonden. ik noem het nu zekerheid maar zeker was het natuurlijk helemaal niet want het wankelde voortdurend. toch gaf het me een houvast, en dat wordt langzaam steeds minder. 

ik eet niet meer altijd het minste en ben ook niet meer altijd de dunste. mooi, zou je zeggen. dat is het ook, mooier is het zeker. maar ook heel erg moeilijk en meer dan genoeg ruimte scheppend voor andere twijfels. ineens vraag ik me af hoe anderen me zien nu ik niet meer alleen maar mager ben. het dun zijn werd een soort schild dat me beschermde tegen oordelen over mij anders dan oordelen over mijn figuur. een soort afleidingsmanoeuvre eigenlijk.

als ik inderdaad beter aan het worden ben zal ik ook weer dingen moeten gaan doen die ik jaren niet heb gedaan omdat ik nou eenmaal ziek was. dat was heel veilig en iets om me achter te verschuilen. natuurlijk ging ik niet meer uit, ik was toch ziek? natuurlijk studeerde ik niet meer, want ik was ziek. en natuurlijk hoefde ik geen relatie, ik was daar helemaal niet mee bezig want veel te ziek. die dingen worden nu langzaam weer relevant.

op een gegeven moment was ik alleen nog maar ziek en hoefde ik ook niets anders. van mezelf wel, maar mijn omgeving vond het al een wonder dat ik iedere dag wakker werd. iets meer van me verwachten dan niet omvallen was niet aan de orde. 
 nu ik iets minder ziek ben wordt er langzaam maar zeker weer wat meer van me verwacht. of althans, zo voelt het. dat ik hartstikke blij en dankbaar ben dat ik nu dit soort problemen heb en niet meer zo ver weg ben staat los van het feit dat het ontzettend moeilijk is. ik ben zo bang dat ik niet aan de verwachtingen zal voldoen, dat ik tegenval, en dat alles eindigt in een teleurstelling. hoe ik daar nu het beste mee om kan gaan weet ik niet. het zal wel weer iets zijn wat tijd nodig heeft. 


 

wetenschap

een interessant stuk in de volkskrant vandaag, over eetstoornissen. ik vind het altijd heel troostend om wetenschappelijke dingen over mijn ziekte te lezen. op die manier lijkt het echter en minder iets wat ik mezelf aandoe. de stelling van anton scheurink, neuro-endocrinoloog, is dat anorexia en obesitas dezelfde biologische wortels hebben. ik ben er van overtuigd dat hij gelijk heeft, net als dat ik geloof dat anorexia veel overeenkomsten heeft met andere verslavingen. iets doen terwijl je weet hoe slecht het voor jou en je omgeving is lijkt mij in dit opzicht het meest essentieel. een van de onderzoeken die scheurink aanhaalt is het experiment met ratten die sterk vermagerd waren door ondervoeding. in tegenstelling tot wat je zou verwachten werden zij door de ondervoeding juist hyperactief in plaats van sloom en bleven ze eindeloos rennen in hun loopwiel. uit de metingen blijkt dat door het bewegen de beloningsstof dopamine vrijkomt, waardoor de rat dus een kick krijgt van het rennen. en dat werkt verslavend: de ratten renden steeds vaker en sneller naarmate ze minder te eten kregen en werden steeds magerder waardoor ze nóg meer hyperactief werden. een neerwaartse spiraal dus, net als bij een drugs- of alcoholverslaving. hoewel ik geen voorstander, of tegenstander zelfs, ben van dierproeven vind ik dit soort uitkomsten heel troostend. en verklaart het mijn gedrag, in ieder geval ten dele, toen mijn gewicht zo laag was. zoals scheurink zelf zegt: met mijn proefdieronderzoek zeg ik eigenlijk dat anorexia nervosa een verslaving is met neurobiologische oorzaken. tekenend voor de heersende opvatting over eetstoornissen is echter wel de vraag van de journalist: maar veel meisjes beginnen toch met afvallen omdat er zo'n slank modebeeld heerst? jezus. dit soort vragen sterken mijn idee dat er belachelijk weinig kennis is over eetstoornissen. zeker van een journalist van de volkskrant had ik iets meer verdieping en kennis verwacht. behalve een teleurstelling ook wederom een belediging van mijn intellect, als ik het zo mag zeggen. dat anorexia een zeer gecompliceerde ziekte is, blijkt wel uit de resultaten van de experimenten. er bestaat gewoonweg niet één soort anorexia, dat maakt de behandeling ook ingewikkeld. wel heel fijn dat er slimme mensen als anton scheurink zijn die zich bezighouden met de wetenschappelijke kant van eetstoornissen, in plaats van het gezweef waar ik persoonlijk niets mee heb. duidelijk is in ieder geval dat het een ingewikkelde ziekte is, en geen uit de hand gelopen schoonheidsideaal. tenminste, ik mag hopen dat dat nu wel eens duidelijk is.

cashew

cashewnoten zijn behalve een van de lievelingsdingen van mijn vader, ook een heel goed kookingrediënt. voor veganisten als vervanging van sommige soorten zuivel in bijvoorbeeld cheesecake. ga voor de gezondheidsvoordelen wel voor de ongebrande, ongezouten variant trouwens.

een van de dingen die ik met cashews maakte was deze cashewcrème. gewoon lekker. bij salades, met brood als borrel, op brood, als basis voor op een quichebodem, of zo, met een lepeltje. 

pureer een cup cashews met een cup witte bonen, lekkere olijfolie, wat mosterd, citroensap en peper en zout. 

(die cups in recepten stonden me altijd nogal tegen, tot ik bedacht dat het niet zo veel uitmaakt wat de precieze hoeveelheid is, zolang de verhoudingen maar kloppen. zo ook hiermee dus, ik gebruikte mijn koffiekopjes. verder gebruikte ik gewoon grote witte bonen uit blik)

nieuw zeer

het lijkt steeds moeilijker te worden dat mijn zusje zo ver weg woont. 'zo ver' is natuurlijk heel betrekkelijk, want het is haarlem en geen sydney. maar haarlem is ook geen utrecht en ik vind alles te ver zolang ik niet met haar in één huis woon. lisa is de perfecte zus, in bijna alles. we hebben wel eens, best vaak eigenlijk, ruzie maar dat duurt nooit lang en gaat gek genoeg altijd om belachelijk onbelangrijke dingen. 

het is raar dat ze voor mijn gevoel nog steeds mijn kleine zusje is terwijl ze al een hele tijd op zichzelf woont en heel volwassen is maar ik vermoed dat dat ons hele leven zo blijft. mijn oma heeft dat nog steeds met haar zus en zij is bijna tachtig. 

als ik bij lisa ben vind ik het altijd zo bijzonder om te zien hoe goed het met haar gaat, hoe verstandig ze is en ook om te merken hoe leuk de mensen om haar heen haar vinden. bij marqt of lush bijvoorbeeld, waar ze werkt. ik ben dan, en eigenlijk altijd, zo ontzettend trots en blij dat ik bij haar hoor. 
we zijn in veel dingen precies hetzelfde, onder andere qua garderobe, maar ook heel verschillend. we hebben totaal andere karakters en ik denk dat dat juist goed is. ik kan veel leren van de manier waarop zij met moeilijke dingen omgaat en zij vast ook wel eens iets van mij. zoals lies al een keer treffend zei: ik voel me altijd zo half zonder jou. en zonder overdrijven is dat precies hoe het voelt. ik ben ook veel meer mezelf als ik bij haar ben, zo is het gewoon. 

afgelopen dagen was ik dus bij lies in haarlem. geweldige stad, en een plek waar ik best graag zou willen wonen. je merkt duidelijk dat het dicht bij amsterdam is, vooral qua winkels en horeca. waar utrecht, vind ik in ieder geval, heel behoudend is vind ik haarlem echt een openbaring wat originaliteit betreft. we aten zondag goddelijke pompoensoep bij de mooije benjamin, een van de leukste plekken van de stad. behalve heerlijke soep, sapjes en broodjes hebben ze daar ook lieve bediening én koffie van boot. helemaal op mijn lijf geschreven dus. daarna hadden we afgesproken met vriendinnen van lies bij meneer paprika, een speelgoedwinkel met café waar vooral heel erg veel kinderen zijn. en waar ze blijkbaar hele leuke stoeltjes verkopen. 

afgezien van het noodweer (in een paar uur veranderde de stad in rusland) was het heerlijk om een paar dagen in haarlem te zijn. maar was het vreselijk om lies weer achter te laten, hoe  ik het ook wend, keer of relativeer. toch tijd om te verhuizen misschien?

grijze muisjes

nadat ik vanmorgen het stuk van aaf brandt corstius in het volkskrant magazine over joggen las, ging ik ook maar braaf op weg (goede terugkeer van het woord joggen trouwens, die hou ik er in. veel meer van toepassing dan hardlopen als je mij ziet bewegen namelijk). ik dacht tijdens het lopen aan van alles, en onder andere aan anijsmelk. dat wilde ik wel weer eens, maar dan niet die blokjes suiker uit de supermarkt maar zelfgemaakt. en dat je dan niet moet zeven enzo want daar heb ik toch geen zin in. in een thee-ei dus, die anijszaadjes, of in een theefilter. ik vond het boven verwachting lekker, terwijl ik helemaal geen warme melk-persoon ben. (dat klinkt trouwens wel heel treurig, een warme melk-persoon. zouden die bestaan?)

doe een glas (plantaardige) melk naar keuze (ik gebruikte gewone ongezoete sojamelk) in een steelpannetje met eventueel een paar druppels stevia en een thee-ei of theefilter met een halve theelepel anijszaadjes. ik deed er nu ook twee gekneusde kardemompeulen bij. maak op laag vuur warm en zet even weg zodat de smaak goed kan intrekken. warm daarna opnieuw even op, zorg dat het niet overkookt, bestrooi eventueel nog met een beetje kardemompoeder, en drink het met muziek en een dekentje op de bank op. speaking of comfort. 

(ik kocht de anijszaadjes bij de groene winkel maar je kunt ze behalve bij natuurwinkels ook vaak bij marokkaanse of turkse winkels kopen. ze worden muisjes genoemd omdat de zaadjes iets hebben wat er een beetje uitziet als een staart. grijze muisjes in dit geval dus, nog zonder gekleurd suikerlaagje. na het maken van de melk ben ik begonnen met het lezen van de genezing van de krekel van toon tellegen, een boek dat ik gisteren naar aanleiding van een stukje op mijn blog kreeg van een bijzonder iemand. de voorkant, de schrijver en het onderwerp beloven veel goeds)

dubbele verwarming

ik snap het niet. mensen die van kou houden, van sneeuw ook. die het hééééérlijk vinden, en zóóóóó mooi, die wóndere witte wereld. mooi ja, als je binnen kunt blijven. ik wil heel erg graag dat het ophoudt en dat ik weer gewoon onoplettend naar mijn werk kan fietsen in plaats van als een verkrampte bejaarde de bus in te schuifelen en daar opeengepakt te staan (!) met de rest van laf utrecht. sinds ik dinsdag het woord lente in een sms las, is mijn verlangen naar een nieuw seizoen ongeveer verduizendvoudigd. 

om een beetje op te warmen maakte ik vandaag broccolisoep, met veel chilivlokken. behalve dubbel verwarmd door de gember en chili voel ik me altijd extreem gezond als ik broccoli eet én vind ik deze soep echt heel lekker, vooral door de avocado. als je niet van pittig houdt of niet zit te wachten op extra warmte kun je de chili weglaten. 

fruit in een grote pan met kokosolie of andere olie een of twee uien met twee tenen grof gehakte knoflook, wat plakjes gember en wat (veel!) chilivlokken tot de ui mooi zacht is. voeg dan twee grote stronken in stukken gesneden broccoli toe en bak even mee. snijd een grote appel in stukken en doe samen met genoeg water tot alles net onder water staat bij de broccoli. kook tot je makkelijk in de broccoli kunt prikken en pureer het geheel samen met twee flinke lepels misopasta, wat munt en een avocado mooi glad. serveer gloeiend heet met wat platte peterselie als je dat hebt, wat pitten, een beetje citroensap en een scheutje lekkere olijfolie. 

(zoals met alle soep: hoe kleiner je de groenten snijdt, hoe sneller het gaar is. laat het in dit geval niet te lang koken, dan wordt de broccoli bruin en minder lekker. als je geen miso hebt kun je ook gewoon bouillon (blokjes) gebruiken. miso kun je bij elke toko en in veel natuurwinkels kopen)