grijze muisjes

nadat ik vanmorgen het stuk van aaf brandt corstius in het volkskrant magazine over joggen las, ging ik ook maar braaf op weg (goede terugkeer van het woord joggen trouwens, die hou ik er in. veel meer van toepassing dan hardlopen als je mij ziet bewegen namelijk). ik dacht tijdens het lopen aan van alles, en onder andere aan anijsmelk. dat wilde ik wel weer eens, maar dan niet die blokjes suiker uit de supermarkt maar zelfgemaakt. en dat je dan niet moet zeven enzo want daar heb ik toch geen zin in. in een thee-ei dus, die anijszaadjes, of in een theefilter. ik vond het boven verwachting lekker, terwijl ik helemaal geen warme melk-persoon ben. (dat klinkt trouwens wel heel treurig, een warme melk-persoon. zouden die bestaan?)

doe een glas (plantaardige) melk naar keuze (ik gebruikte gewone ongezoete sojamelk) in een steelpannetje met eventueel een paar druppels stevia en een thee-ei of theefilter met een halve theelepel anijszaadjes. ik deed er nu ook twee gekneusde kardemompeulen bij. maak op laag vuur warm en zet even weg zodat de smaak goed kan intrekken. warm daarna opnieuw even op, zorg dat het niet overkookt, bestrooi eventueel nog met een beetje kardemompoeder, en drink het met muziek en een dekentje op de bank op. speaking of comfort. 

(ik kocht de anijszaadjes bij de groene winkel maar je kunt ze behalve bij natuurwinkels ook vaak bij marokkaanse of turkse winkels kopen. ze worden muisjes genoemd omdat de zaadjes iets hebben wat er een beetje uitziet als een staart. grijze muisjes in dit geval dus, nog zonder gekleurd suikerlaagje. na het maken van de melk ben ik begonnen met het lezen van de genezing van de krekel van toon tellegen, een boek dat ik gisteren naar aanleiding van een stukje op mijn blog kreeg van een bijzonder iemand. de voorkant, de schrijver en het onderwerp beloven veel goeds)