wetenschap

een interessant stuk in de volkskrant vandaag, over eetstoornissen. ik vind het altijd heel troostend om wetenschappelijke dingen over mijn ziekte te lezen. op die manier lijkt het echter en minder iets wat ik mezelf aandoe. de stelling van anton scheurink, neuro-endocrinoloog, is dat anorexia en obesitas dezelfde biologische wortels hebben. ik ben er van overtuigd dat hij gelijk heeft, net als dat ik geloof dat anorexia veel overeenkomsten heeft met andere verslavingen. iets doen terwijl je weet hoe slecht het voor jou en je omgeving is lijkt mij in dit opzicht het meest essentieel. een van de onderzoeken die scheurink aanhaalt is het experiment met ratten die sterk vermagerd waren door ondervoeding. in tegenstelling tot wat je zou verwachten werden zij door de ondervoeding juist hyperactief in plaats van sloom en bleven ze eindeloos rennen in hun loopwiel. uit de metingen blijkt dat door het bewegen de beloningsstof dopamine vrijkomt, waardoor de rat dus een kick krijgt van het rennen. en dat werkt verslavend: de ratten renden steeds vaker en sneller naarmate ze minder te eten kregen en werden steeds magerder waardoor ze nóg meer hyperactief werden. een neerwaartse spiraal dus, net als bij een drugs- of alcoholverslaving. hoewel ik geen voorstander, of tegenstander zelfs, ben van dierproeven vind ik dit soort uitkomsten heel troostend. en verklaart het mijn gedrag, in ieder geval ten dele, toen mijn gewicht zo laag was. zoals scheurink zelf zegt: met mijn proefdieronderzoek zeg ik eigenlijk dat anorexia nervosa een verslaving is met neurobiologische oorzaken. tekenend voor de heersende opvatting over eetstoornissen is echter wel de vraag van de journalist: maar veel meisjes beginnen toch met afvallen omdat er zo'n slank modebeeld heerst? jezus. dit soort vragen sterken mijn idee dat er belachelijk weinig kennis is over eetstoornissen. zeker van een journalist van de volkskrant had ik iets meer verdieping en kennis verwacht. behalve een teleurstelling ook wederom een belediging van mijn intellect, als ik het zo mag zeggen. dat anorexia een zeer gecompliceerde ziekte is, blijkt wel uit de resultaten van de experimenten. er bestaat gewoonweg niet één soort anorexia, dat maakt de behandeling ook ingewikkeld. wel heel fijn dat er slimme mensen als anton scheurink zijn die zich bezighouden met de wetenschappelijke kant van eetstoornissen, in plaats van het gezweef waar ik persoonlijk niets mee heb. duidelijk is in ieder geval dat het een ingewikkelde ziekte is, en geen uit de hand gelopen schoonheidsideaal. tenminste, ik mag hopen dat dat nu wel eens duidelijk is.