een van de dingen die ik wél fijn vond van het dun zijn was de zekerheid. de zekerheid dat ik het minst at van iedereen en de zekerheid dat ik bijna altijd de dunste was. dat heeft helemaal niets te maken met een schoonheidsideaal want nogmaals, ik heb het nooit mooi gevonden. ik noem het nu zekerheid maar zeker was het natuurlijk helemaal niet want het wankelde voortdurend. toch gaf het me een houvast, en dat wordt langzaam steeds minder.
ik eet niet meer altijd het minste en ben ook niet meer altijd de dunste. mooi, zou je zeggen. dat is het ook, mooier is het zeker. maar ook heel erg moeilijk en meer dan genoeg ruimte scheppend voor andere twijfels. ineens vraag ik me af hoe anderen me zien nu ik niet meer alleen maar mager ben. het dun zijn werd een soort schild dat me beschermde tegen oordelen over mij anders dan oordelen over mijn figuur. een soort afleidingsmanoeuvre eigenlijk.
als ik inderdaad beter aan het worden ben zal ik ook weer dingen moeten gaan doen die ik jaren niet heb gedaan omdat ik nou eenmaal ziek was. dat was heel veilig en iets om me achter te verschuilen. natuurlijk ging ik niet meer uit, ik was toch ziek? natuurlijk studeerde ik niet meer, want ik was ziek. en natuurlijk hoefde ik geen relatie, ik was daar helemaal niet mee bezig want veel te ziek. die dingen worden nu langzaam weer relevant.
op een gegeven moment was ik alleen nog maar ziek en hoefde ik ook niets anders. van mezelf wel, maar mijn omgeving vond het al een wonder dat ik iedere dag wakker werd. iets meer van me verwachten dan niet omvallen was niet aan de orde.
nu ik iets minder ziek ben wordt er langzaam maar zeker weer wat meer van me verwacht. of althans, zo voelt het. dat ik hartstikke blij en dankbaar ben dat ik nu dit soort problemen heb en niet meer zo ver weg ben staat los van het feit dat het ontzettend moeilijk is. ik ben zo bang dat ik niet aan de verwachtingen zal voldoen, dat ik tegenval, en dat alles eindigt in een teleurstelling. hoe ik daar nu het beste mee om kan gaan weet ik niet. het zal wel weer iets zijn wat tijd nodig heeft.
Ik weet al te goed dat ik je graag zie en dat is niet omdat je altijd minder eet of zo lekker dun bent, dat is omdat ik heerlijk met je kan praten, je een geweldige kijk op het leven hebt en een inspirerend persoon bent met humor. Je kunt mij niet wijs maken dat ik de enige persoon op deze aardkloot ben die dit vindt, hellll noooo. Doe gewoon rustig aan, doe wat je leuk vindt and you'll get there. En als mensen verwachtingen van je hebben waar je niet aan kunt voldoen, lekker dumpen die hap. Ze accepteren je maar zoals je bent, want je bent een geweldig persoon!
BeantwoordenVerwijderenwow sem, in the pocket! dankjewel. ik hoop alleen dat ik nu niet iedereen dwing tot complimenten en bevestigingen. het is niet mijn bedoeling om over te komen als onzeker wrak maar wel om de andere kant van een eetstoornis te belichten, om iets te zeggen over de voordelen (bij gebrek aan een beter woord) ervan. daar hoor ik nooit iemand over maar dat speelt ook bij de therapie een grote rol. denk ook dat het belangrijk is om te kijken wat de dingen zijn die maken dat je je blijft vasthouden aan een eetstoornis. of andere verslaving, for that matter. maar nogmaals: dankjewel voor je lieve woorden zeg. en doe ze de groeten, die aussies. xx
Verwijderen