modeziekte

opeens vallen er woorden als genezingsproces en afbouwen tijdens therapie. dat is even wennen na een hele tijd waarin ik het gevoel had dat ik geen stap vooruit kwam, ondanks al dat gepraat. ongeveer een anderhalf jaar geleden was ik op mijn laagste gewicht en hing de dreiging van opgenomen worden in een kliniek boven mijn hoofd. dat wilde ik niet, en dat is licht uitgedrukt. alles in me zei dat ik dat niet moest doen, dat ik op mijn eigen manier beter moest worden. bijna alles in me, want toch twijfelde ik voortdurend. ik heb alle folders en boeken over klinieken gelezen en zelfs een telefonisch intakegesprek gehad met de eetstoornisafdeling van een ziekenhuis in de buurt. na dat gesprek was ik alleen maar gesterkt in mijn idee dat een opname voor mij geen optie was, niet echt. afgezien van het feit dat je voortdurend in een groep bent (voor iemand die graag alleen is, echt een schrikbeeld), ongeveer de hele dag therapie hebt, allerlei dingen moet eten waar je niet achter staat (niet alleen mijn eetstoornis niet, ik ook niet) en je hele leven op pauze moet tijdens je opname leek het grootste probleem me de periode erna. ik ben er van overtuigd dat ik zou zijn aangekomen in een kliniek, omdat ik gezagsgetrouw ben en ik braaf zou doen wat me opgedragen werd. dat heeft alleen niet zo veel met beter worden te maken geloof ik. fysiek beter ja, en natuurlijk zal dan ook een deel van je geestelijke problemen minder worden. maar echt van binnenuit beter worden op mijn eigen manier, wat ik nu hopelijk aan het doen ben, heeft me altijd verreweg het beste geleken. en ik ben zo ontzettend dankbaar en blij dat het niet nodig is geweest. dat mijn lichaam het vol heeft gehouden, dat ik niet gedwongen opgenomen ben en dat ik me ook niet heb laten overhalen om het toch maar wel te doen. dankbaar is het goede woord want ik heb blijkbaar een sterk lichaam dat het allemaal heeft volgehouden, hoe slecht ik er ook voor zorgde. je hebt natuurlijk niets te zeggen over de sterkte van je lichaam en het volhouden is dan ook niet mijn verdienste of een prestatie, het is gewoon geluk. een keer flauwvallen was al genoeg geweest, dan was het allemaal anders gelopen. 

wat voor mij heel veel verschil heeft gemaakt is de objectieve vaststelling dat ik depressief was. dat had mijn therapeute wel eens gesuggereerd maar daar had ik niet bepaald oren naar. aanstellerij, modeziekte: doe ik niet aan. toen ik toch maar een afspraak maakte met de psychiater die aan human concern verbonden is, was zijn diagnose wel heel duidelijk. 'je bent gewoon hartstikke despressief', waren zo ongeveer zijn eerste woorden na het horen van mijn verhaal. de ópluchting die dat gaf! het had een naam, het werd gezegd door een slimme deskundige man en niet door iemand die van me hield en, het allerbeste kwam nog, er zijn pillen tegen. 

hoewel ik in eerste instantie nooit had gedacht dat ik zou beginnen aan antidepressiva, was ik ondertussen zo wanhopig geworden dat ik alles wel wilde proberen. nu zijn er honderden soorten pillen dus was het even zoeken naar de goede. een paar weken nadat ik een nieuwe combinatie aan het proberen was bleek het inderdaad te werken. depressief zijn kun je niet uitleggen. natuurlijk is het een modeziekte en roepen mensen veel te makkelijk dat ze depressief zijn als ze een slechte dag hebben, of twee. maar dit was anders. ik was nog steeds bepaald geen zonnetje maar een goed voorbeeld was dat ik al maanden iedere morgen huilend opstond en dat na een paar weken gewoon ophield. alsof de zwarte wolk in mijn hoofd langzaam een beetje wegtrok, het in ieder geval grijs werd en iets helderder. toen het allemaal een beetje stabiliseerde en ik wat rustiger werd, kon ik me eindelijk concentreren op mijn andere problemen. 

nu gaat het allemaal een stuk beter maar die pillen blijf ik voorlopig slikken. zoals mijn psychiater zei: mensen met een depressie maken een stofje in hun hersenen niet aan wat gezonde mensen wel aanmaken en dat vervang je door antidepressiva. zo simpel is het. niets meer en niets minder. daar hou ik me aan vast, ik ben er van overtuigd dat hij weet wat het beste is. ik vond het niet makkelijk om te beginnen met die pillen en vind het nog steeds geen fijn idee. daarom stoor ik me wel eens aan mensen die zeggen dat ze 'nooit aan die troep zouden beginnen', vinden dat je zelf je problemen moet oplossen en met antidepressiva kiest voor de makkelijke weg. ze moesten eens weten. die problemen moet je natuurlijk zelf oplossen en geloof me, die waren er nog in overvloed. om dat te kunnen doen moet je alleen wel normaal en helder kunnen nadenken en dat lukt niet als je de hele dag aan het proberen bent om niet in huilen uit te barsten en bent vergeten waarom je wilt opstaan, laat staan waarom je beter wilt worden. 

ik roep absoluut niet op tot medelijden met mij of anderen met een depressie, eetstoornis of andere ziekte. medelijden is het laatste waar, en laat ik voor mezelf spreken, ik op zit te wachten. een klein beetje minder oordeel zou wel fijn zijn, want begrip is veel te veel gevraagd als ik zélf niet eens snap hoe het allemaal zit. ik denk ook dat er een groot deel van de verantwoordelijkheid bij mij ligt. als ik niet eerlijk ben en niets vertel over mijn ziekte kan ik ook geen begrip van anderen verwachten. in stilte gaan zitten lijden onder het mom van geen aansteller of aandachttrekker willen zijn en het zelf op willen lossen is denk ik in veel gevallen niet bepaald de manier om beter te worden. iedereen doet het op zijn eigen manier, dat snap ik en dat moet ook. dit is mijn manier, niets meer dan dat.