maar heb je dan geen honger? die vraag is me de afgelopen jaren talloze keren gesteld. mijn antwoord bleef hetzelfde. natuurlijk had ik dat, ik mócht het alleen niet. ik mocht geen eten, en dus ook geen honger. zelfs voor mezelf is het moeilijk voor te stellen dat ik nog maar pas geleden hele dagen werkte zonder iets te eten. en de honger werd minder. veel minder zelfs. in ieder geval voelde ik het niet meer als honger. het was ook geen vraag of ik zou eten of niet, misschien dat dat wel het meest bepalend was. je vraagt je niet af of je wel of niet iets gaat eten omdat eten geen optie is, uitgesloten. mijn lichaam negeren, dat is iets waar ik in de afgelopen jaren heel goed in ben geworden.
nu ik normaler eet en ik in ieder geval altijd ontbijt, heb ik weer honger. en geef ik daar meestal aan toe. omdat eten nu eenmaal iets is wat moet gebeuren. ook als ik geen honger heb. liever zelfs, omdat je bloedsuikerspiegel dan nog niet zodanig laag is dat iets eten je een voldaan gevoel geeft en je niet blijft dooreten. een hele nieuwe wereld, met bijbehorende nieuwe problemen. want wanneer geef je toe aan dat gevoel, en wanneer niet? het vertrouwen in mijn eigen lichaam en hongergevoel is weg en ik denk dat het nog wel even duurt voordat dat weer terug is. voorlopig, en misschien wel altijd, is dat moeilijk. maar niet zo moeilijk als dagen achter elkaar niets eten met het idee dat het iets is wat je eigen domme schuld is. daarnaar wil ik niet terug, nooit meer alsjeblieft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten