tegenstrijd

met elke kilo die ik afviel, kwam er achteraf gezien een beetje anorexia bij. hoewel gewicht niet alles zegt, je doodongelukkig kunt zijn met een gezond gewicht en intens gelukkig met ondergewicht, heb ik de invloed van mijn lage gewicht steeds een beetje opzij geschoven. mijn doel was niet om af te vallen, maar elke kilo die er af ging kwam er niet meer bij. aankomen was een nachtmerrie maar wel weer een stap in de richting van beter worden en dus ook goed, of op zijn minst noodzakelijk. die tegenstrijdigheid is exemplarisch voor de hele ziekte. voortdurend schreeuwen je gevoel en je verstand elkaar tegen. natuurlijk wist ik dat het belachelijk was om zo weinig te wegen. natuurlijk wilde ik niet naar een kliniek. natuurlijk wist ik dat ik er niet uitzag. natuurlijk zag ik de starende en afkeurende, soms zelfs licht walgende blikken van mensen op straat en op mijn werk. en het belangrijkste: natuurlijk snapte ik dat het afschuwelijk was voor mensen die van me hielden om me zo te zien. 

in het beginstadium van mijn eetprobleem bleef ik op ongeveer hetzelfde gewicht en viel ik hooguit een paar kilo af. ik was er de hele dag mee bezig maar dat was niet aan me te zien. en dus bleef mijn probleem van mij. dat veranderde toen ik begon af te vallen. ineens werd het zichtbaar en voelden mensen zich gelegitimeerd om er iets van te vinden en er zelfs iets van te zeggen. ik vond het vreselijk, maar kon er niets mee. net zoals ik niets kon met het dreigen van opgenomen worden in een kliniek, een schrikbeeld. nadat ik in overleg met de huisarts en mijn therapeute een ondergrens qua gewicht had afgesproken, veranderde er weinig. ik bleef afvallen, omdat ik er gewoon écht bijna geen invloed op had. en ik denk dat dat een van de grootste misverstanden is. natuurlijk heb je eigen verantwoordelijkheid en heb je iets van invloed, zoals ik al eerder heb geschreven. maar als je anorexia hebt ben je ziek. en die ziekte is vrijwel allesbepalend.

het ondergewicht op zich zorgde voor allerlei problemen. fysiek; bijvoorbeeld doordat zitten en liggen pijn deed, mijn klieren altijd opgezet waren, ik het altijd heel erg koud had, veel te vaak ziek was, vaak vreselijke buikpijn had en nog honderd vervelende dingen. maar dat was veel minder erg dan merken hoe ik zelf veranderde. ik was somber, moest belachelijk vaak huilen, was kortaf en extreem prikkelbaar. vooral mijn ouders en lisa moesten het vaak ontgelden. op de dagen dat ik had gewerkt mochten ze me niet bellen, dat eindigde namelijk altijd in een drama. ik was onaardig, egoïstisch en huilerig. dat was ik vaak maar na een dag aardig doen tegen iedereen op mijn werk al helemaal. en ik was vooral heel erg eenzaam. want niemand kon me helpen, ik moest het zelf doen. die woorden had ik vaak gehoord, en gelezen. maar ik vroeg me altijd af wat ik dan in godsnaam zelf moest doen. beter worden ja, maar hoe dan? nu lijkt het alsof dit allemaal bewuste processen zijn, waar je over nadenkt en bij stilstaat. maar ik ging echt niet bedenken hoe erg het allemaal was, dan was ik namelijk wel in bed blijven liggen. het ziek zijn werd ook de motor waar ik op draaide, gek genoeg.   

nu ben ik langzaam beter aan het worden en dus ook aan het aankomen. maar dat is in tegenstelling tot eerdere pogingen niet meer alleen vreselijk. ik vind het heel erg moeilijk. en ik weeg me bijna nooit omdat ik bang ben dat het me weer helemaal gaat beheersen. maar ik kan me er nu een beetje bij neerleggen en mijn gezonde verstand krijg langzaam iets meer grip op mijn zieke verstand. ik hoop dat die eerste het wint en het inderdaad zo is dat ik leer om een normaal leven te hebben. ook al is dat een normaal leven met anorexia op de achtergrond. want wat lijkt dat me heerlijk.